خانه‌ پدری

به گزارش ایسنا، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات به قلم دکتر محمدعلی فیاض‌بخش آمده است: «اگر وقوع انقلاب اسلامی و سپس پیروزی نسبتا سریع آن را حادثه‌ای کم‌نظیر و معجزه‌آسا بدانیم، بی‌تردید اتفاقات بعدی را نیز کمتر از معجزه‌های پی‌درپی نمی‌بینیم. یکی از بزرگترین‌ها، جنگی تحمیلی بود که در نوپایی انقلاب، بنیه و بنیان انقلاب را به تمامه هدف گرفته‌ بود و اما علیرغم همه‌ی خسارات و مشکلاتی که به بار آورد، کشور را در برابر طمع‌های خام واکسینه کرد. نیز اغتشاشات و شورش‌های کور که ناشی از خروج مسلحانه‌ی گروهک‌ها بود، زخم‌هایی را بر پیکر کشور وارد کرد و در عین حال، این کالبد را در محافظت از روح و روانش آبدیده ساخت.

امروز در پی بیش از چهار دهه از بنیان‌گذاری جمهوری اسلامی، آن چه باید مد نظر آحاد مردم و نیز برگزیدگان و مسئولان کشور قرار گیرد، هویت‌بخشی و بنیان‌سازی برای دیرینه‌سازی انقلاب اسلامی و اصلاح‌گری نوبه‌نو جهت بقا، باروری و قدرتی مشروع برای یک کشور بزرگ و دیرینه است:

۱- با شناخت جهان موجود و تجربه‌هایی که از سر گذرانده‌ایم، با بازسازی سازوکارهای یک نظام دموکراتیک و رفع نقایص مردم‌سالاری، باید جایگاه نظام جمهوری اسلامی را در جهان، باورپذیرتر و مقتدرانه‌تر از پیش کنیم و این باور و قدرت، جز در سایه‌ی اعتمادسازی متقابل ملت و دولت، نیز تعامل منطقی و خردمندانه با مجموعه‌ی نظام جهانی سامان نمی‌پذیرد.

۲- نگاه‌های آرمانی برآمده از فراز و نشیب‌های انقلاب، باید در پیوندی عمل‌گرایانه با زندگی مردم در کمال عزت و شرافتمندی بازآمیخته شوند و طعم زندگی در سایه‌ی انقلابی که آرمانش تعالی معنویت و دغدغه‌اش بهروزی معیشت مردم بود، در کام مردمان بنشیند و احساس شود.

۳- دوباره‌اندیشی در ارزش‌هایی که انقلاب با آنها زاده و پرورده‌ شد، باید مد نظر نخبگان سیاسی و اجتماعی قرار گیرد. این بازاندیشی، نیازمند خرد جمعی، وحدت و یکپارچگی ملی، هم‌افزایی درونی و هم‌دلی در برابر آسیب‌های بیرونی‌ است. بعد از چهل و دو سال باید به این نتیجه رسیده‌ باشیم که قطبی‌سازی‌های ناشی از سلایق شخصی و جناحی و ایدئولوژی‌پردازی‌های حزبی، به استحکام بنیان‌های کشور صدمه می‌زند و اگر تکثر آراء و تنوع سلایق در سایه‌ی قانون اساسی و وحدت و امنیت سرزمینی پذیرفته نشود، در بلندمدت به قدرت و شوکت کشور آسیب می‌زند.

۴- در دهه‌ی پنجم حیات جمهوری اسلامی و در دنیایی از شتابندگی علم و رقابت بر سر اقتدار فکری و هژمونی فرهنگی، میدان‌دادن به نخبگانِ علم‌پروریده و دلسوزان کارآمد و آبدیده و فراخوان قابلیت‌ها و کفایتمندی‌ها، امری اجتناب‌ناپذیر است. اگر بخواهیم اثرگذار و ایده‌پرداز بمانیم، باید به میزانی که میدان را برای قابلیت‌های علمی و غیرت‌های وطن‌دوستی و مردم‌داری فراخ می‌کنیم، صحنه را بر فرصت‌طلبی‌های غوغاگری و بی‌دانشی و تنگ‌نظری تنگ سازیم.

ما می‌مانیم اگر شرایط ماندن و پایندگی را بیش از پیش فراهم‌ کنیم: بها دادن به منبع لایزال «انسانی» و فراخوان «قابلیت و کفایت» و گذر از روزمرّگی‌های حریف‌طلبی و جدال و شقاق در خانه‌ی پدری.»

منبع:ایسنا